Control

Mε πολύ μεγάλη καθυστέρηση τελικά το πήρα απόφαση και είδα το "Control" την ταινία που είναι βασισμένη στην ζωή του Ian Curtis(1956-1980) Frontman των Joy Division.

Απεχθάνομαι τις βιογραφίες που καταλήγουν να γίνονται "αγιογραφίες", τουλάχιστον αυτό δεν το είδα ,ευτυχώς .
Ουσιαστικά η ταινία μάλλον βλέπει την όλη ιστορία μέσα από την πλευρά της γυναίκας του Ian της Deborah.
Αν και καλή σε γενικές γραμμές ,δεν με ενθουσίασε όμως ...ήταν πολύ .....τέλεια , όχι βέβαια "αγιογραφία" ,αλλά όλα ήταν δοσμένα με τέτοιο τρόπο που δεν ταιριάζει κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα με το feeling που βγάζουν οι division και ειδικά ο Curtis .
Η ταινία είναι τόσο "τέλεια" φτιαγμένη -το α/μ της είναι "τέλειο ", ο τύπος που υποδύεται τον Curtis είναι αυτό που θα έβλεπε ο Ιan στον ύπνο του ως "ιδεατή" εικόνα του εαυτού του κλπ -που χάνει τελικά τον στόχο της και γίνεται μια ακόμη "καλή" ταινία και τίποτα περισσότερο.
Λείπει ο πειραματισμός ,το ατελές ...της λείπει η "ψυχή" της εποχής εκείνης ...μοιάζει κάπως "αποστειρωμένη" και όχι με τα δεδομένα του 1979 -κάτι που είμαι σίγουρος ότι το επεδίωκαν σαν παιχνίδι και οι division με την "digital"αισθητική τους- αλλά με τα σημερινά δεδομένα.
Το "μπάχαλο" του 24hour Party people (η Ιστορία της factory records) με συγκίνησε μάλλον πιο πολύ.
A ρε Ian...

The Vyllies -Babylon

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι (μου τη σπάει αυτή έκφραση αλλά εδώ ταιριάζει)...
Αντιγράφω απο μία συνέντευξη του Μπάμπη Δαλίδη- που τον είδα για τελευταία φορά πριν καμμια 10αριά χρόνια - ιδρυτή της Θρυλικής Creep Records
---------------------
"Οι Vyllies ήταν Ελβετίδες. Η φάση που είχε γίνει με τις Vyllies ήταν η εξής. Μία από αυτές είχε έρθει για διακοπές στην 'Ιο, όπου εκεί λοιπόν τα'φτιαξε με τον Phll. Αφού τη γνώρισα και εγώ, άκουσα και κάτι tapes που είχε και αφού μου άρεσαν, σκάει μύτη η εξής πρόταση. Καθώς οι Yell-O-Yell θα ηχογραφούσαν εκείνο το καιρό το "Hello Hell" και αφού οι Vyllies δε χρειαζόντουσαν ιδιαίτερο εξοπλισμό, παρά μόνο ένα Casio αρμονιάκι, με ενσωματωμένο Rhythym Box, στα διαλλείματα των Y-O-Y που ήταν κάτι δύωρα να μπαίνουν οι Vyllies για δικιά τους ηχογράφηση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι και αυτό που βγήκε εγώ το γούσταρα ενώ βγήκε στην ουσία με μηδαμινά έξοδα, αλλά και αυτές μπήκαν στη ζούλα για να συνεχίσουν. Μετά οι Vyllies έβγαλαν άλλους δύο δίσκους έξω."....

Όλόκληρη η συντευτεξη και το αφιέρωμα για την Creep εδώ
------------------------------------
Αυτή είναι η μουσική που ακούγαμε έφηβοι τότε στις άρχες των 80'ς και με τούτη μεγαλώσαμε και τούτη παίζαμε όταν μας δόθηκε η ευκαιρία ,και θυμάμαι σαν χθές ότι γράφαμε στους τοίχους του Γυμνασίου με μαύρο μαρκαδόρο με μεγάλα γράμματα "The Cure" και "Joy Division " και από κάτω "VILLA 21"...

Το βιντεάκι το τσίμπησα από το Υου Τube , μου αρέσε ...και το ανεβάζω ,τα credits για αυτό πάνε στον "Κόμη" λοιπόν .

Tarnation -Your thoughts and mine

Δημοσίευση ανάρτησης" Which way can we go, only the moon casts a shadow.
When we look far below the path is sharp and narrow.
Your thoughts and mine, are far away from this moment
Are the stars very bright in the place where you are sleeping?
Can you hear this song and this song that I am keeping?
And this story it goes as we move along the shadows.
And this story it goes along the sharp and narrow.
Your thoughts and mine, are far away from this moment, from this moment..."

Δανείζομαι τα λόγια ενός από τα πιο όμορφα τραγούδια της δεκαετίας του 90 από τους Τarnation για να φτιάξω ένα ακόμη "φωτοτράγουδο" με μια φωτογραφία μου...
Όταν πρωτάκουσα στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας τους Tarnation πραγματικά αιχμαλωτίστηκα αμέσως από την υπέροχη μαγευτική φωνή της Paula Frazer ,τους γεμάτους λυρισμό στίχους ,τις γλυκές μελωδικές κιθάρες που σε καλούν ακόμη και σήμερα ταξιδιώτη -ακροατή για ένα ταξίδι στην άγνωστη και μυστηριώδη Αμερικάνικη ύπαιθρο.
Στ' αλήθεια ΔΕΝ μπορείς να αντισταθείς όταν κοιτάς τον ουρανό και κάποια σε ρωτά "Are the stars very bright in the place where you are sleeping...?"
-----------
Ένα πανέμορφο πάντρεμα country -folk και του "ήχου" της 4AD ήταν οι Tarnation και πραγματικά αξίζει να αγοράσετε το Mirador (1997) τον τελευταίο δίσκο τους ,ίσως και εσείς παραδοθείτε στην ομορφιά της Paula απλά κοιτάζοντας το φεγγάρι...

Οι μεγάλοι φωτογράφοι του Magnum

Πριν κάποιες ημέρες αγόρασα το πρώτο τεύχος (αφιερωμένο στον Ηenri Cartier -Bresson ενός εκ των ιδρυτών του Μagnum Photos)της συλλογής των "Μεγάλων Φωτογράφων του Μagnum" που κυκλοφορεί στα περίπτερα από την Hachette.
Για τα 3 ευρώ που κοστίζει το πρώτο τεύχος νομίζω πως αξίζει κανείς να το αγοράσει .Η ποιότητα εκτύπωσης των φωτογραφιών είναι για τα δεδομένα της έκδοσης σχετικά καλή το ίδιο και η όλη παρουσίαση. Σκεφτείτε ότι με 2,99 ευρώ δεν παίρνεις ούτε έναν καφέ πια...βέβαια κάποια πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα όπως ίσως και η επιλογή των φωτογραφιών πιο "ψαγμένη" πχ η μεγάλη φωτογραφία του Βresson που συνοδεύει την όλη έκδοση δεν είναι και από τις καλύτερες του για εμένα αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.
Το επόμενο τεύχος -μονογραφία θα κυκλοφορήσει την Πέμπτη 27 Mαρτίου νομίζω και θα είναι αφιερωμένο στον Philippe Halsman με κόστος 8,99 euros.
------------------------
"Ο χρόνος τρέχει και ρέει και μόνο ο θάνατός μας κατορθώνει να τον συλλάβει .Η φωτογραφία είναι μια λεπίδα γκιλοτίνας που συλλαμβάνει στην αιωνιότητα τη στιγμή που την θάμπωσε."
H.C. Bresson

Swans -Love will tear us upart cover

Ήταν το 1988 όταν οι Swans αρχιερείς του NO WAVE διασκεύασαν σε δύο εκτελέσεις το Love will tear us apart των Joy Division .Μια όπου έκανε πρώτα φωνητικά ο Michael Gira και μια άλλη στην οποία τραγουδούσε η Jarboe.

Αν και τρέφω μια απεριόριστη εκτίμηση για την γυναικεία φωνή , κατά την γώμη μου η καλύτερη εκτέλεση του κομματιού , είναι αυτή με τα φωνητικά του Michael Gira σε σχέση με την πιο αέρινη μεν αλλά κάπως άχρωμη δε εκτέλεση της Jarboe.

Είναι κρίμα γιατί το βίντεο αυτό έχει πολύ κακή ηχητική ποιότητα καταστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την μαγεία που προξενεί αυτή η υπέροχη διασκευή των Swans στο πασίγνωστο κομμάτι των Joy δεν πειράζει όμως πρόκειται για ...μεγάλη διασκευή.

Pink Frost

Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε την μακρινή Νέα Ζηλανδία για τα...αρνάκια της .Όμως αυτή η χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 80 εκτός από τα αμνοερίφια εξέτρεφε και μια αξιοσέβαστη μουσική σκηνή με κύριο μοχλό την θρυλική εταιρία Flying Nun Records .
Με μπαντες όπως οι Verlaines ,Able Tasmnans, o Chris Knox ,οι Βats και οι Chills. Οι τελευταίοι λοιπόν που ήταν ουσιαστικά το προσωπικό σχήμα του Martin Phillipps μας έδωσαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ της σκηνής της Νέας Ζηλανδίας το "Kaleidoscope World" και ίσως ένα από τα πιο συγκλονιστικά και γλυκά ποπ κομμάτια της δεκαετίας για εμένα ,το Pink Frost...γλυκό σαν την ζάχαρη αλλά η γεύση που μένει στο τέλος πικρή ....

Low fi photos

Πάντα μου άρεσαν οι low-fi φωτογραφίες με διάφορες toy cameras,pinholes,κτλ.
Ενώ λοιπόν σε κάποιους "περφεξιονιστές" της φωτογραφίας αυτά τα πρωτόγονα "κουτιά " προκαλούν όχι και τόσο ευχάριστα συναισθήματα σε εμένα προξενούν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
Βγαίνοντας " βόλτα" με την Holga μου για παράδειγμα νιώθω να φεύγει από πάνω μου όλο το άγχος του αν θα βγάλω καλές φωτογραφίες. Έτσι τις περισσότερες φορές νιώθω πραγματικά ελεύθερος να ασχοληθώ με το θέμα που θα φωτογραφίσω και αυτό με χαροποιεί θα έλεγα πραγματικά .Χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί νιώθω ότι βρίσκομαι πιο "κοντά" στους παλιούς φωτογράφους ,πιο κοντά στο πνεύμα τους θα έλεγα καλύτερα...Τα παραπάνω είναι μια καθαρά προσωπική θέση βέβαια.
Ορίστε λοιπόν μια φωτογραφία τραβηγμένη με την Holga 120 CFN στις αρχές του προηγούμενου καλοκαιριού. To φιλμ που χρησιμοποίησα ήταν ένα ληγμένο απο το 1996 Kodak BW400CN.

Doom town

Doom town

Life's so incomplete
Here on the street
Live in a doom town
Nothing ever change
Always stay the same
Live in a doom town

People with blank stair's
No one who cares
Live in a doom town
You can never win
Living innocent...

The Wipers

Τα λόγια αυτά του Greg Sage από τις αρχές της προπερασμένης δεκαετίας μοιάζουν για όλους όσους ζούμε στοιβαγμένοι στις τεράστιες χωματερές σωμάτων και ψυχών που ονομάζουμε Πόλεις κοινότυπα και πια σχεδόν γραφικά...

Possesion

Ακούστε μια φοβερή εκτέλεση του Possesion των αγαπημένων Sound απο τον Μark Burgess των επίσης αγαπημένων Chameleons.Τα παιδιά που παίζουν με έχουν αφήσει άφωνο ,μιλάμε για πραγματικά δεμένη μπάντα με μια φοβερή rhythm & section.Νομίζω ο Andrian Borland εκεί ψηλά θα νιώθει το ίδιο όμορφα με μας ακούγοντας τους ....

Joy Division

θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα στο ραδιόφωνο το disorder των Joy Division ,εκεί γύρω στα 1980 από τον Γιάννη Πετρίδη στο δεύτερο πρόγραμμα ή μήπως ήταν ο Χρήστος ο Δασκαλόπουλος στο Τρίτο...δεν θυμάμαι πια .Θυμάμαι μόνο ότι πετάχτηκα όρθιος ακούγοντας αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο μπάσο και έμεινα σαστισμένος μέχρι το τέλος του κομματιού.

"I've been waiting for a guide to come and take me by the hand...."

Δεν κοιμήθηκα όλη την σχεδόν όλη την νύχτα.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο παρέα με τον Αλέξανδρο και τον θωμά ,ξέραμε ότι είχε αλλάξει για πάντα η ζωή μας ...από ένα τραγούδι.
--------------------------
Οι φωτός δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια , για την ιστορία τραβήχτηκαν πριν κάποια χρόνια με ένα Trix 400 και εμφανίστηκαν με Rodinal ,έτσι "απλά" ....ίσως για να βρουν στέγη εδώ κάτω από αυτό το κείμενο,ο δίσκος είναι αυτός που αγοράστηκε τότε στις αρχές τις δεκαετίας του 80 από το Ηappening στην Χαριλάου Τρικούπη.

Everything will flow...

Να γιατί οι Suede ("παιδιά" του Bowie και αυτοί ) ήταν μια πραγματικά καλή μπάντα και όχι ένα ακόμη "hype" των 90's .

Χωρίς πολλά λόγια ,αφιερώνω αυτό το πανέμορφο τραγούδι σε όλους όσους αγαπούν την ζωή και παρ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν δεν το βάζουν κάτω.

You know everything will flow ...

Η καταιγίδα

Τελευταία λόγω καταστάσεων έχω αρχίσει να ασχολούμαι με το "still life" και γενικά την φωτογράφιση στο σπίτι. Μου αρέσει και πιστεύω ότι είναι τελείως λάθος να συνδέουμε την καλλιτεχνική φωτογραφία αποκλειστικά με εξορμήσεις ,εκδρομές κλπ που διοργανώνονται '"ειδικά" για φωτογράφιση .
Ειδικά λοιπόν σε διάφορες "ομαδικές" εξορμήσεις με άλλους φωτογράφους έχω βγάλει ελάχιστες φωτογραφίες που να βλέπονται.Εξαίρεση φωτεινή στο παραπάνω αποτελούν κάποιοι ελάχιστοι φίλοι .
Η φωτογραφία για μένα είναι "μοναχικό σπορ" λοιπόν.
Φωτογραφία μπορείς να κάνεις πραγματικά ακόμη και στο μπάνιο του σπιτιού σου...θα αναπτύξω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα ελπίζω σε κάποια επόμενη καταχώριση μου στο παρόν blog .
Πάντως σε αντίθεση-για την ακρίβεια ΓΙΑ την αντίθεση- με τα πιο πάνω γραφόμενα μου θα παρουσιάσω εδώ μια φωτογραφία μου που τραβήχτηκε πριν κάποια χρόνια με αμιγώς "τουριστική διάθεση" και παρέα και μου αρέσει.
Βέβαια για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους οι υπόλοιποι τουρίστες εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο από την βροχή μαζί με τις super μηχαναρες τους όταν ξέσπασε η καταιγίδα.
Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω μερικές λήψεις με την αναλογική μου Pentax χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις πλην της βροχής και των κεραυνών .
Τελικά φαίνεται ότι όντως η φωτογραφία είναι μια μοναχική υπόθεση....

Escape with Romeo-Somebody

Οι Escape with Romeo σχηματίσθηκαν το 1989 από τον Thomas Elbern τραγουδιστή και κιθαρίστα των Pink turns blue.
O αγχωτικός και σκοτεινός ήχος τους θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα κιθαριστικού new /dark wave και electronica διανθισμένος με κάποια gothic στοιχεία .Στα 1989-90 κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους το EP "1st album " και το Μaxi single "somebody" τo καλύτερο κομμάτι τους κατά την γνώμη μου μέχρι σήμερα. Tα υπόλοιπα είναι ιστορία ...ποτέ δεν γνώρισαν την μεγάλη επιτυχία-ούτε από το κοινό , ούτε και την αναγνώριση από τους κριτικούς - αλλά μόνο και μόνο για το "somebody" αξίζει να τους θυμάται κάποιος.

Moby Dick

Ήμουν 10 ετών όταν διάβασα τον Moby Dick την νουβέλα του Herman Melvile για πρώτη φορά .
Θυμάμαι ότι μου είχε φανεί κάπως δύσκολο στην ανάγνωση και χρειάστηκε να το διαβάσω ξανά έφηβος πια για να μπορέσω να κατανοήσω καλύτερα του χαρακτήρες του έργου και κυρίως τον αμφιλεγόμενο Captain Ahab .

Η μεγάλη άσπρη φάλαινα όμως από την πρώτη εκείνη ανάγνωση στοίχειωσε -με την καλή έννοια - για πολλά χρόνια τα όνειρά μου. Φανταζόμουν με δέος ότι μπορούσα να καταδυθώ στα βάθη του ωκεανού μαζί της ,ως φίλος και αυτή
ήθελε λέει να μου μάθει όλα τα μυστικά της θάλασσας .

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε μέχρι που ένα κυριακάτικο πρωινό έπεσα πάνω στον παλιό μου φίλο ....
Βρέθηκα κάτω από το τεράστιο σώμα του και αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι βόλτες μας στα βάθη των ωκεανών .
Για μια στιγμή στην αρχή σάστισα νιώθοντας δέος ,νιώθοντας ασήμαντος μπροστά στο μέγεθος του γίγαντα.
Ασυναίσθητα σχεδόν σήκωσα την φωτογραφική μου μηχανή και φωτογράφισα τον παιδικό μου φίλο ,τον Μoby Dick...

Μιά βόλτα στον Κήπο

Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της Αθήνας ,ο Εθνικός Κήπος .Από τους ελάχιστους πνεύμονες πράσινου που έχουν απομείνει στην Χαοτική μας πόλη . Όλος αυτός ο θόρυβος και το άγχος της τσιμεντούπολης μοιάζουν να εξαφανίζονται ως δια μαγείας όταν περνάς τις πύλες του.
Ευτυχώς τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι γίνεται μια μικρή προσπάθεια να μην καταλήξει ο Κήπος όπως κατέληξε το Πεδίον του 'Αρεως και ο Λόφος του Στρέφη ,όπου τα πάντα φαίνεται να έχουν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους....

Όποτε λοιπόν βρίσκω χρόνο (δυστυχώς αρκετά σπάνια πια) τον επισκέπτομαι για μια μικρή χαλαρωτική φωτογραφική βολτούλα και κατόπιν ακολουθεί το απαραίτητο καφεδάκι στο Ζάππειο.
Καλή διάθεση να υπάρχει και κάποια θέματα για φωτογράφιση μπορούν να βρεθούν ακόμα και σε ένα τόσο οικείο χώρο.
Οι δύο αυτές φωτογραφίες λοιπόν τραβήχτηκαν σε δύο από τις περυσινές φωτογραφικές εξορμήσεις μου στον Κήπο .
Η πρώτη με την αγαπημένη μου Τoy Camera μεσαίου φορμά , την Holga 120 CFN , η δεύτερη ήταν μια από τις πρώτες φωτός που τράβηξα με τον -τότε- νεοαποκτηθέντα υπερευρυγώνιο Pentax DA 12-24 "καρφωμένο" πάνω στην *ist DS.
Αρχικά είχα απορρίψει την δεύτερη ως υπερβολικά "κλασσικίζουσα" για τα γούστα μου ,μετά από ένα χρόνο όμως αποφάσισα να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και να την λοιπόν που "φιγουράρει" εδώ....

Καλοκαίρι

Νιώθεις την υγρασία να κολλά στο δέρμα σου.
Ζέστη ...μπορείς σχεδόν να την αγγίξεις ,η μυρωδιά του λιμανιού σου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από ταξίδια σε μέρη μακρινά.
Κάποια απ' αυτά ποτέ δεν έγιναν κι όμως εσύ θα τα θυμάσαι.
Ζέστη... ναι, είσαι κοντά στο κλουβάκι σου κι όμως νιώθεις ότι είσαι χιλιάδες μίλια μακριά.
Τελικά νιώθεις ξένος .
Σηκώνεις την κάμερα για να φωτογραφίσεις την ζέστη και το τίποτα.Είναι η ώρα που το φως ψυχορραγεί και εσύ φεύγεις.