Doom town

Doom town

Life's so incomplete
Here on the street
Live in a doom town
Nothing ever change
Always stay the same
Live in a doom town

People with blank stair's
No one who cares
Live in a doom town
You can never win
Living innocent...

The Wipers

Τα λόγια αυτά του Greg Sage από τις αρχές της προπερασμένης δεκαετίας μοιάζουν για όλους όσους ζούμε στοιβαγμένοι στις τεράστιες χωματερές σωμάτων και ψυχών που ονομάζουμε Πόλεις κοινότυπα και πια σχεδόν γραφικά...

Possesion

Ακούστε μια φοβερή εκτέλεση του Possesion των αγαπημένων Sound απο τον Μark Burgess των επίσης αγαπημένων Chameleons.Τα παιδιά που παίζουν με έχουν αφήσει άφωνο ,μιλάμε για πραγματικά δεμένη μπάντα με μια φοβερή rhythm & section.Νομίζω ο Andrian Borland εκεί ψηλά θα νιώθει το ίδιο όμορφα με μας ακούγοντας τους ....

Joy Division

θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα στο ραδιόφωνο το disorder των Joy Division ,εκεί γύρω στα 1980 από τον Γιάννη Πετρίδη στο δεύτερο πρόγραμμα ή μήπως ήταν ο Χρήστος ο Δασκαλόπουλος στο Τρίτο...δεν θυμάμαι πια .Θυμάμαι μόνο ότι πετάχτηκα όρθιος ακούγοντας αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο μπάσο και έμεινα σαστισμένος μέχρι το τέλος του κομματιού.

"I've been waiting for a guide to come and take me by the hand...."

Δεν κοιμήθηκα όλη την σχεδόν όλη την νύχτα.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο παρέα με τον Αλέξανδρο και τον θωμά ,ξέραμε ότι είχε αλλάξει για πάντα η ζωή μας ...από ένα τραγούδι.
--------------------------
Οι φωτός δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια , για την ιστορία τραβήχτηκαν πριν κάποια χρόνια με ένα Trix 400 και εμφανίστηκαν με Rodinal ,έτσι "απλά" ....ίσως για να βρουν στέγη εδώ κάτω από αυτό το κείμενο,ο δίσκος είναι αυτός που αγοράστηκε τότε στις αρχές τις δεκαετίας του 80 από το Ηappening στην Χαριλάου Τρικούπη.

Everything will flow...

Να γιατί οι Suede ("παιδιά" του Bowie και αυτοί ) ήταν μια πραγματικά καλή μπάντα και όχι ένα ακόμη "hype" των 90's .

Χωρίς πολλά λόγια ,αφιερώνω αυτό το πανέμορφο τραγούδι σε όλους όσους αγαπούν την ζωή και παρ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν δεν το βάζουν κάτω.

You know everything will flow ...

Η καταιγίδα

Τελευταία λόγω καταστάσεων έχω αρχίσει να ασχολούμαι με το "still life" και γενικά την φωτογράφιση στο σπίτι. Μου αρέσει και πιστεύω ότι είναι τελείως λάθος να συνδέουμε την καλλιτεχνική φωτογραφία αποκλειστικά με εξορμήσεις ,εκδρομές κλπ που διοργανώνονται '"ειδικά" για φωτογράφιση .
Ειδικά λοιπόν σε διάφορες "ομαδικές" εξορμήσεις με άλλους φωτογράφους έχω βγάλει ελάχιστες φωτογραφίες που να βλέπονται.Εξαίρεση φωτεινή στο παραπάνω αποτελούν κάποιοι ελάχιστοι φίλοι .
Η φωτογραφία για μένα είναι "μοναχικό σπορ" λοιπόν.
Φωτογραφία μπορείς να κάνεις πραγματικά ακόμη και στο μπάνιο του σπιτιού σου...θα αναπτύξω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα ελπίζω σε κάποια επόμενη καταχώριση μου στο παρόν blog .
Πάντως σε αντίθεση-για την ακρίβεια ΓΙΑ την αντίθεση- με τα πιο πάνω γραφόμενα μου θα παρουσιάσω εδώ μια φωτογραφία μου που τραβήχτηκε πριν κάποια χρόνια με αμιγώς "τουριστική διάθεση" και παρέα και μου αρέσει.
Βέβαια για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους οι υπόλοιποι τουρίστες εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο από την βροχή μαζί με τις super μηχαναρες τους όταν ξέσπασε η καταιγίδα.
Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω μερικές λήψεις με την αναλογική μου Pentax χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις πλην της βροχής και των κεραυνών .
Τελικά φαίνεται ότι όντως η φωτογραφία είναι μια μοναχική υπόθεση....

Escape with Romeo-Somebody

Οι Escape with Romeo σχηματίσθηκαν το 1989 από τον Thomas Elbern τραγουδιστή και κιθαρίστα των Pink turns blue.
O αγχωτικός και σκοτεινός ήχος τους θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα κιθαριστικού new /dark wave και electronica διανθισμένος με κάποια gothic στοιχεία .Στα 1989-90 κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους το EP "1st album " και το Μaxi single "somebody" τo καλύτερο κομμάτι τους κατά την γνώμη μου μέχρι σήμερα. Tα υπόλοιπα είναι ιστορία ...ποτέ δεν γνώρισαν την μεγάλη επιτυχία-ούτε από το κοινό , ούτε και την αναγνώριση από τους κριτικούς - αλλά μόνο και μόνο για το "somebody" αξίζει να τους θυμάται κάποιος.

Moby Dick

Ήμουν 10 ετών όταν διάβασα τον Moby Dick την νουβέλα του Herman Melvile για πρώτη φορά .
Θυμάμαι ότι μου είχε φανεί κάπως δύσκολο στην ανάγνωση και χρειάστηκε να το διαβάσω ξανά έφηβος πια για να μπορέσω να κατανοήσω καλύτερα του χαρακτήρες του έργου και κυρίως τον αμφιλεγόμενο Captain Ahab .

Η μεγάλη άσπρη φάλαινα όμως από την πρώτη εκείνη ανάγνωση στοίχειωσε -με την καλή έννοια - για πολλά χρόνια τα όνειρά μου. Φανταζόμουν με δέος ότι μπορούσα να καταδυθώ στα βάθη του ωκεανού μαζί της ,ως φίλος και αυτή
ήθελε λέει να μου μάθει όλα τα μυστικά της θάλασσας .

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε μέχρι που ένα κυριακάτικο πρωινό έπεσα πάνω στον παλιό μου φίλο ....
Βρέθηκα κάτω από το τεράστιο σώμα του και αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι βόλτες μας στα βάθη των ωκεανών .
Για μια στιγμή στην αρχή σάστισα νιώθοντας δέος ,νιώθοντας ασήμαντος μπροστά στο μέγεθος του γίγαντα.
Ασυναίσθητα σχεδόν σήκωσα την φωτογραφική μου μηχανή και φωτογράφισα τον παιδικό μου φίλο ,τον Μoby Dick...

Μιά βόλτα στον Κήπο

Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της Αθήνας ,ο Εθνικός Κήπος .Από τους ελάχιστους πνεύμονες πράσινου που έχουν απομείνει στην Χαοτική μας πόλη . Όλος αυτός ο θόρυβος και το άγχος της τσιμεντούπολης μοιάζουν να εξαφανίζονται ως δια μαγείας όταν περνάς τις πύλες του.
Ευτυχώς τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι γίνεται μια μικρή προσπάθεια να μην καταλήξει ο Κήπος όπως κατέληξε το Πεδίον του 'Αρεως και ο Λόφος του Στρέφη ,όπου τα πάντα φαίνεται να έχουν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους....

Όποτε λοιπόν βρίσκω χρόνο (δυστυχώς αρκετά σπάνια πια) τον επισκέπτομαι για μια μικρή χαλαρωτική φωτογραφική βολτούλα και κατόπιν ακολουθεί το απαραίτητο καφεδάκι στο Ζάππειο.
Καλή διάθεση να υπάρχει και κάποια θέματα για φωτογράφιση μπορούν να βρεθούν ακόμα και σε ένα τόσο οικείο χώρο.
Οι δύο αυτές φωτογραφίες λοιπόν τραβήχτηκαν σε δύο από τις περυσινές φωτογραφικές εξορμήσεις μου στον Κήπο .
Η πρώτη με την αγαπημένη μου Τoy Camera μεσαίου φορμά , την Holga 120 CFN , η δεύτερη ήταν μια από τις πρώτες φωτός που τράβηξα με τον -τότε- νεοαποκτηθέντα υπερευρυγώνιο Pentax DA 12-24 "καρφωμένο" πάνω στην *ist DS.
Αρχικά είχα απορρίψει την δεύτερη ως υπερβολικά "κλασσικίζουσα" για τα γούστα μου ,μετά από ένα χρόνο όμως αποφάσισα να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και να την λοιπόν που "φιγουράρει" εδώ....

Καλοκαίρι

Νιώθεις την υγρασία να κολλά στο δέρμα σου.
Ζέστη ...μπορείς σχεδόν να την αγγίξεις ,η μυρωδιά του λιμανιού σου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από ταξίδια σε μέρη μακρινά.
Κάποια απ' αυτά ποτέ δεν έγιναν κι όμως εσύ θα τα θυμάσαι.
Ζέστη... ναι, είσαι κοντά στο κλουβάκι σου κι όμως νιώθεις ότι είσαι χιλιάδες μίλια μακριά.
Τελικά νιώθεις ξένος .
Σηκώνεις την κάμερα για να φωτογραφίσεις την ζέστη και το τίποτα.Είναι η ώρα που το φως ψυχορραγεί και εσύ φεύγεις.